Evet, bu ulkeyi hep sevecegiz.

  

Yardima ihtiyacin var mi, diye bagiriyorum. " Yok, sanirim, sen bilirsin" diyor Pinar eve yerlesmeye calisirken. (Benimle kalacak 2 hafta kadar) Hic ugrasamam oyleyse, bana minnet duyacak birilerine ihtiyacim var bugun. Niyeyse bu aclikla uyandim. Garip bi his. Ama doyurulmasi lazim acilen. "O zaman cikiyorum tatlim" diyip yedek anahtarlarin masanin ustunde oldugunu tekrarliyorum. Sonra da kapiyi SAK kapatip cikiyorum. Saat 11e geliyor. Telefonum caliyor. Atil. Ogle arasinda bulusacaktik sozde. Ama bugun hic goresim yok. Farkli bir acligim var dedim ya, Atilla doyuramam onu. Zaten bu sozde return sonunda degisti birseyler. Ozde ayni, hala ayni zeki eglenceli adam. Ama bu sefer bir seyleri koruma cabasini cok acik hissettiriyor bana. Fazla tarcinli gibi, kokusu burnumu yakiyor.  Neyin korkusu, veya neyin telasi bilmiyorum. Cunku Atilin bir asama oldugunu iddia ettigi, benimse cok acik bir cikis yolu olarak algiladigim "terkedilmem" hakkinda hic konusmadik. Nedendi, nereden cikmisti veya neden bu kadar cabuk yanlisligi (Atilca) kanitlanmisti - bilmiyorum. Baska kadin miydi, heyecan arayisi miydi, ya da kotu adamlarca benden ayrilmasi konusunda tehditler mi aliyordu - onu da bilmiyorum.  Tek bildigim, artik ona eskisi gibi bakamadigim. Ve bu ayakkabilarin canimi acittigi. ( dinle - Bjork - ive seen it all)

Nefesi hizlaniyor. Soluk parmaklari kasiklarimda dolasirken "seni ozlemisim" diye fisildiyor. "Ben de" dedigimde daha da hissediyorum bedeninin agirligini  ve arkamdaki soguk duvari. Duvarin puruzsuzlugu hayret verici aslinda, ancak bu konuyla fazla ilgilenmiyorum.  Ben T-shirtunu cikariyorum, o ise beni kanepeye tasiyor. "Toplantin yok muydu" diyorum o degerli Louboutinlerimi bir koseye firlatirken. "Son dakika iptalleri hep canimi skmistir, ama bu sefer degil" diyor gulerek. Dilim diliyle bogusurken bacaklarimi beline doluyorum refleksi bir hareketle. O ise bu iyiligime daha guzel bir hareketle tesekkur ediyor.  Bir yeniyetme bakire gibi bagirmamak icin kirmizi kanepeye iyice gomulmus kolumu kaldirip, parmaklarimi agzima tikiyorum: ve ciliz bir "ah" disinda sesimi kesmeyi basariyorum.   ve sonra, keskin kokusu tekrar yuzume yaklasiyor. (issey miyake) Gulumsuyorum ve top 10 french kiss'lerden biri icin tekrar dudagima yapisiyor. Bir an gulerek "ya temizlikcin falan bir anda iceri dalarsa" diyorum. Goguslerimle ilgilenmeyi birakip "o zaman daha da egleniriz" diyor.  Ve dansa devam ediyoruz. Kafasini geri atip o mukemmel aksaniyla "c'est la vie" dediginde bana minnettar oldugunu biliyorum. Zira dus almak icin ayaga kalktigimda "tatlim resmen hayatimi kurtardin" diyor.  

Bu kurtarmayla ilgili - oglen,  ona onemli bir is  yemeginde esi( kari-koca durumundaki esten bahsediyorum) olarak es'lik ettim , bunun sadece bir rol oldugu ve yemek sonunda bitecegi yonundeydi gorusler. Piérre'in evine gelmek kesinlikle planlarim dahilinde degildi - ama birilerinin kahramani olmak icin elimden geleni yaptim diyelim.

Diger bir ifadeyle -   

 Simdi isler degisti… + 

 Bloc Party - Like Eating Glass.

(bkz. Kucuk sirlar Aysegul: "Merak etme sekerim, GERI GELDIM")