Anlarım ben. Ben burada saksı mıyım? - BEN SAKSI DEĞİLİM!

Uyuyamamayı sorun etmem. Her defasında statüsünü “insomnia” diye güncelleyen tiplerden de değilim. (iç ses: tek gecelik insomniac’lardan ciddi bir şekilde irite oluyorum) Ah bu da bir film sonrası çıkan furyalardandı değil mi? Jeux d’enfants sonrası herkesin bir anda fransızca aşığı olması gibi. Ya da buzda fevkalade(?) show yapan İlhan Mansız’ı gören yeni ergen neslin 76%sının aynı anda buz pateni dersi almaya başlaması. Veya a Beautiful Mind sonrası bir anda şizofren olduğunu iddia eden ilginç düşünce yapıları. Bu her defasında beni hasta ediyor. Sorun şu: Özentiye bir derece tolere edebilirim, lakin özendiğini itiraf edemeyeni hiç sevmem. İşte bu yüzden bazılarını dinlerken tahammülsüzüm, çünkü şuna adım gibi eminim ki biryerlerden yedirildiklerini kusuyorlar.

(SARKI - we definitely need a hero)

24 Kasım – Saat: 04:12

Atıl az önce beni eve bıraktı ve gitti. BU: beklenmedik bir gelişme. Bugün hiçbir işim olmadığı için beraberizdir diye düşünmüştüm. Ki o da bunu önermişti dün saat 16:32’de aradığında. Ama gitti. Saat 23.03’tü dışarı çıktığımızda. Ali konusunu tamamen kapatmış görünüyordu. (Aslında bunu hiç sorun etmediğine adım gibi eminim) Aptal bir kareoke bara gidip zaten dumanlanmış kafamızı biraz da viskiyle destekledikten sonra çoktan galeyana hazır seyirciyle kendimizi Rockstar ilan edip daha anlamlı* bir mekana geçmeye karar verdik. Zaten üstümdeki McQueen Blazer, Derimod skinny pantolon ve Lanvin ayakkabılar daha cok alkisi hakediyordu. ( ve elbette yüzük- zumrut - Dior)  Atıl da Fred Perry T-shirt+Ceket+Cheap Monday jeans’iyle 10 üzerinden 8 bile alabilirdi. Neyse. Güzel müzik ve kaliteli scotch bulabileceğin mekanlar Londra’da o kadar da az değil. Albannach‘ a geçiyoruz Atıl’ın birkaç arkadaşıyla beraber. Anne, Daniel, Berk ve Fransız Ateşi: Piérre. Eğlence seviyesi yüksek insanları seviyorum ve bu gece de eğlenceli sıfatına layıklardan biri – Neredeyse Atıl’la tanıştığımız o gece kadar. (iç ses: biraz monotonlaşma sinyali içeren ilişkisel durumun yeniden ve kaliteli doğuşu diyebiliriz.) Hem hava hem de bir sigara için mola verdiğimde Atıl da geliyor birkac dakika sonra Tanımlayamadığım bir gariplik var bu gece onda. O belli etmiyor aslında ama hissedebiliyorum - hatta koklayabiliyorum. (iç ses: merak yok, o ‘ruh ikizi – bir bakışından anlama’ muhabbeti değil bu:)  Ben de belli etmiyorum bisey. İstese söyler sonuçta. (İnsanların birbirini aşırı anlama çabaları çok komik, yüzeysel görüntü herşeyi anlatıyor zaten)

Konuşmuyoruz. Sigaramı paylaşıyoruz sadece. Sonra, soğuk havaya tam alışmışken - bir anda sarılıyor. (Tamam. İşte buna anlam veremiyorum, bu şehvet/istek içeren veya cevap bekleyen bir sarılma değil  zira – sadece sarılma.) Ben de elimdeki sigarayı atıp kolumu boynuna doluyorum ve hafifçe saçlarından öpüyorum. (Hahah anne-çocuk fantezisi gibi oldu diy mi – ama üzgünüm Freud, bu gece de tutmadı) Kafasını omzuma gömüyor, bir süre.. öyle kalıyor (iç ses: Üşüdüm, biraz da titredim- ve hissizim. Bir an ağladığını düşünüp dehşete kapıldım -  dikkate aldığım insanlar ağlayınca topuklarımı popoma vura vura koşup kaçma isteği uyanıyor bende. ) Sonra kafasını kaldırdığında ve o çarpık gülümsemesiyle öpmek için yüzüme yaklaştığında hissiz ve endişesiz kalmakta haklı olduğumu anlıyorum. Atıl aynı Atıl. (iç ses: ya da bu geceyi desteksiz düşüncelerimle zorlamama niyeti de olabilir bu önermem)
Evet- Öpmek için eğiliyor, sonra (yine bir anda) çalmadığına emin olduğum telefonu çalmış gibi kendini geri çekerek telefona cevap veriyor. Sonrası yine güzel gecenin. Bu garipliği saymazsak 88% eğlendim. Ve dediğim gibi eve bırakıldım. Yan dairedeki yaşlı kadının tıkırtılarını duyuyorum eve girerken– saat 3ü 34 geçmesine rağmen ayakta. Bir de papağan’ı var. Konuşmuyor. Adı da Teddy. Ama sadece Teddy değil. Teddy Flitz Spicy Dollface. (ozetle) Bu kadarı fazla. Kesinlikle.

mod: http://www.youtube.com/watch?v=gGdGFtwCNBE