Ama kim bana zarar vermek ister ki?

Sanırım ölüyorum. Evet ölmek diye bir olgu varsa bu o olmalı. Gözlerimi açamıyorum. Açsam da göremiyorum. Buz gibi uyandim. Ayağa kalkamıyorum. Boğazım çok acıyor. Elimi boğazıma götürmeye çalışıyorum ama başaramıyorum. Kolumu kaldırıyorum ama nereye koyduğumu bilemiyorum. Etraf bok kahvesi. Burnuma yanık kokusu geliyor. Sanki birinin saçı yanıyor. Öylesine iğrenç, pis bir koku. Parmaklarımı oynatmaya çalışıyorum. Başarıyorum ama nereye dokunduğumu hissedemiyorum. Ve tekrar bir gayretle ayağa kalkmaya çalışıyorum. Sakin kalmaya çalışıyorum. Ama tekrar tekrar yığıldığımı hissediyorum. Hissediyorum diyorum çünkü emin değilim. Nerede olduğumun veya ne yaptığımın somut kanıtları yok elimde. Ölmüş olabilirim bile. Beynim uçuşuyor. Yükseldiğimi hissediyorum. Belki de sadece ayağa kalkıyorum. Bilmiyorum! Hiçbirşeyi farkedemiyorum. Bağırıyorum. Ama sesimi duyamıyorum. Bunu bile yapabildiğimden emin değilim. Hafif hafif paniklememi kontrol ederken sakin düşünmeye çalışıyorum. Yardım çağırmalıyım. Evet, kesinlikle en mantıklısı bu * mantıklı diye birşey varsa, kaldıysa. Telefonuma ulaşmalıyım! Ama ben daha boğazıma bile ulaşamıyorum! Galiba ölüyorum. Ah tanrım, ne büyük bir kayıp bu!

Biraz kendime geliyorum. Hafifçe görüşüm açılıyor. Hala evimdeyim – bu hala yaşıyorum anlamına gelebilir bence. Telefonuma ulaşmalıyım. Hatırlıyorum. Dün gece ne yaptım? Telefonum .. Bulabilirim onu evet, çünkü dün gece ne yaptığımı biliyorum. Eve geldim. Telefonu aynanın önüne bıraktım. Hala orada olmalı. Bir gayretle yine kalkmaya çalışıyorum yatağımdan. Bu sefer aynaya ulaşabilecek kadar ayakta kalabiliyorum. Ama tam telefonumu alırken tekrar yığılıyorum. (shit) Tamam. Sakin kalmalıyım. Zor birşey değil – yürümeyi 1 yaşındayken öğrendim ben! Telefon tuşlarında parmaklarımı gezindiriyorum. Tanrım – kör olmamalıyım hayır! Rastgele son arananlara ulaşmayı umarak tuşlara basıyorum. Ve Alinin sesini duyuyorum. Rahatlıyorum biraz. Cümle kurmaya çalışıyorum– “Çabuk ..sdad..bana ..dadetd..gel , veya ambulans çağır birşey yap..!” Ne oldu gibilerinden birşeyler söylüyor sanırım. Ama hatırlamıyorum. Dızzt diye bir ses duyuyorum sadece, ve sessizlik.

Kendime geldiğimde ve ölmediğimden emin olduğumda hastanedeyim. Saat gecenin 4.02si. Kafamı sağa çeviriyorum. Bu bana büyük bir acı veriyor. Koltukta Atıl var. Uyuyor. Su istiyorum. Susadım. Çok. Konuşmak için ağzımı açıyorum ama ses çıkaramıyorum. Elimi oynatabiliyorum ama, düğmeye basıyorum ve şeker suratlı bir kadın geliyor. Su diyorum. Ağzımdan çıkan seslerin “su” ile bir bağdaşması olmasa da kadın beni anlıyor. Susuzluğumu giderdikten sonra o çok malum soruyu soruyorum – NE OLDU! . Kadın anlatıyor. Orta kulakta bir travma yaşadığımdan bahsediyor – uzun tıbbi ve seviyeli kelimelerle anlatıyor olayı. Ama özeti şu. “Denge taşlarım dengesizleşmiş”   - Evet, artık saglik bakanligi onayli bir dengesizim.

Xoxo.