bir garip.

Basim catliyo. Gece 4te ciktim ajanstan. Mine'yle bana geldik, sabah 8de uyuyakalmisiz. Ayakta durmaya calisiyorum (scotch en iyi yardimcim) Cunku su isi bitirmem lazim. Bi de bu ara onune gelen reklamci olcakmis ya, hani reklamcilik cok zevkli ve kolay bi meslek ya - bu sozum onlara-- N*H OLURSUNUZ. Cok acayip bi ulkedeyiz, ya bi dizide gosteriyorlar ya da bi filmde - bi reklam ajansi. (Bu ara atv'de bir dizide varmis)Ay ne eglenceli is bu reklamcilik deniyor, sonra herkes reklamci! Herkes kreatif, herkes bi entel dantel. Kendimi buyuk gordugumden degil de, sut reklamini ineksiz dusunemeyen bi cogunluk var sonucta. Nerde bunun kreatifligi? Hersey zaten ekranda nasilsa oyle degil mi? ( uykusuzum, asabiyim de biraz, no offense ) People are strange demis the doors' ne guzel demis:
http://www.youtube.com/watch?v=8bEjs2pYcC0

Insanlar mi garip ben mi bilmiorum ama bu iste bir b*kluk var. Ali'yle garip durumumuz benden once ulasmisti ajansa dun. Herkes bana olumcul hastaligi olan ve son gunlerindeki hasta gibi davraniyo (herkes derken, ajansta samimi oldugum grup haric) "canim biseye ihtiyacin var mi?'', " istersen benimle konusablirsin", "sigarayi mi arttirdin sen, aa yapma amaaa", " sana cikolata getirdim?"ler havada ucusuyo. (NOLUYO LAN) Oysaki dun o kadar ferahtim ki anlatamam,  ama baktim herkes emrime amade- kullanmadim degil (ehuehuee) Gunun yarisi boyle gectikten sonra, Ali aradi. (ic ses: azicik ozlet be kendini) Actim,"ajansta misin' geliyorum" dedi. Cok isim var su anda bilmemneye kalmadan, kapatti. Ali geldi, ciktik, arabaya bindik, ama tek kelime konusmuyoruz. Ilk defa ne yapacagini tahmin edemedim Alinin, yuzume dun haykiramadiklarini mi haykiracakti- yada agzima sicip beni arabadan ucuruma filan mi aticakti. (cidden boyle birsey yapmaya kalksa ona asik olabilirim) Arabayi durdu, sen kal geliyorum dedi. 10 dk sonra elinde kahvelerle geldi, bana uzatti tut sunlari diye. Aldim, ve arabayi surmeye devam etti. Sonra (nihayet) arabayi kiyiya yakin bi yere park etti. Kahvesini istedi, bi yudum aldi. Ben de buyuk bi yudum aldim- cunku ayilmaya ihtiyacim var o sirada. Ama Ali hala konusmuor. "Ee bagirip cagirmiycak misin' diyorum sonunda. Kafasini salliyor, " hayir" diyor. (Yine gecenki okuzluk hali geliyor ustume' arabadan cikip kosasim var.) " Lola, bi suredir harika olmadigimizin ben de farkindayim, ben de yatmaya kalktim baskalariyla, senin de yattigini biliyordum zaten. Ama zank diye soyleyince bi afalladim galiba. ". Susuyorum. "Ne bok yersek yiyelim ben bizi baya seviyorum.". Ben de, diyorum. (Ama gercekten oyle) " Cuma Paris'e gidiyorum, Sali falan geri gelicem. Pers bende kal." Peki diyorum, arabayi calistiriyor. Geri donuyoruz. Opuyorum ayrilirken, bi mallik olusuyor uzerimde. Pinar kapida bekliyor zaten, anlatiyorum guluyoruz filan. Sonrasi is. yogunluk, sabahlama iste. Simdilik bu kadar, Muge Anli'da cocugu kaybolan kadini izliyorum. Ve daha da inanarak soyluyorum - people are strange!